کاوه زرگران، رییس کمیسیون کشاورزی اتاق تهران در این باره به سایت خبری اتاق تهران گفت: بخش کشاورزی در دولت یازدهم از نظر میزان برداشت هر ساله رشد داشته است و هر سال به سمت خوداتکایی و خودکفایی قدم برداشته شده است. اما وقتی که بخواهیم این را از نظر اقتصادی بررسی کنیم، می بینیم که دلایلش سیاست‌های استراتژیکی دولت بوده است.

زرگران ادامه داد: وقتی بخواهیم این را از لحاظ اقتصادی بررسی کنیم می‌بینیم ما بسیاری از کالاهایمان را با یک قیمتی بعضا تا دو برابر قیمت واقعی آن کالا در دنیا خریداری می‌کنیم؛ یعنی یک دوپینگ کاذبی به زارعین‌مان وارد می‌کنیم که طبیعتا هر زمان که این مبالغ گزاف قطع بشود،‌ ما نمی توانیم امیدوار باشیم که رشد اقتصادی هم ادامه‌دار باشد.

به گفته رییس کمیسیون کشاورزی اتاق تهران، به طور مثال در تولید گندم امسال خودکفا شدیم اما قیمت واقعی گندم در دنیا با قیمتی که دولت‌ از کشاورزان می‌خرد متفاوت است. در دنیا این قیمت خرید عددی بین 160 تا 165 دلار سر مزارع است و آنها حاضرند گندم را به قیمتی حدود 180 دلار در بنادر ما تحویل بدهند. یعنی در بسیاری از کشورها گندم زیر 160 دلار از زارعین خریداری می‌شود، اما قیمتی که دولت ایران از کشاورز خریداری می‌کند چیزی نزدیک به 2 برابر این است. همچنین سیستم این خرید هم با کیفیت محصول متفاوت می شود. یعنی ما هر گندمی را با هر کیفیتی به یک قیمت واحد می‌خریم در حالی که در دنیا اینطور نیست و گندم را براساس شاخص‌های آنالیزی آن خریداری می‌کنند. از همین رو زرگران معتقد است: تا زمانی که این اتفاق بیفتد من فکر می کنم که نمی توانیم امیدوار باشیم و بگوییم ما در کشاورزی‌مان رشد داشتیم. ما سیاست‌های استراتژیکی داشتیم که توانستیم به خودکفایی برسیم اما این اقتصادی نیست و ما باید بررسی کنیم و قیمت تمام‌شده کالا را پایین بیاوریم.

این عضو هیات نمایندگان اتاق تهران همچنین تاکید کرد: این پولی که به کشاورز پرداخت می‌شود باید به نحوی پرداخت شود که او را توانمند کند تا در آینده بتواند به قیمت جهانی، کالا تولید کند. اما در حال حاضر دولت یک پولی را به صورت نقدی به آنها وارد می دهد در حالی که باید به آنها خدمات، تکنولوژی بدهد تا در کنار کاری که می‌کنند بتوانند در سال‌های آینده هم این تولیدشان را ادامه دهند.

زرگران همچنین گفت: در همه حوزه‌ها اینطور است؛ یعنی جو هم همین طور است، در بحث دانه های روغنی هم همین طور است و اینها همه باعث شده که به طور کلی قیمت مواد خام در ایران افزایش و اختلاف زیادی با دنیا داشته باشد و به تبع آن کالاهایی هم که با آن تولید می‌شود قیمت فاحشی با دنیا داشته باشد. در واقع این رشد، بیشتر از اینکه رشد اقتصادی باشد، رشد استراتژیک بوده است.