همواره بحث از کوچک سازی دولت و افزایش توان بخش خصوصی در محافل اقتصادی مطرح می شود اما به رغم آن که بخش خصوصی موفقیت بیشتری در اشتغالزایی و ارزش افزوده دارد سهم 20 درصدی آن در اقتصاد طبیعی نیست. از طرفی به نظر می رسد سرمایه محدود بخش خصوصی دستاویزی است که دولت به بهانه آن بخش خصوصی را کنار می گذارد و ظرفیت های آن در توسعه ملی نادیده گرفته می شود. در اینباره گفتگویی انجام داده ایم با محمدرضا بهرامن، عضو هیات مدیره شرکت های تولید و فراوری مواد معدنی ایران و نایب رئیس کمیسیون معدن اتاق ایران که در ادامه می خوانید.

محمدرضا بهرامن گفت: من معتقدم سرمایه بخش خصوصی نه تنها کم نیست بلکه برعکس بسیار بالاست. چراکه سرمایه تنها اقتصادی و مادی نیست، بلکه تجربه ای است که طی سالها فعالیت در کار اجرایی و در ارتباط با جهان کسب کرده است. به گفته وی این سرمایه بزرگ در تشکل های بخش خصوصی متمرکز شده و آماده ارائه به بخش بخش دولتی برای پیشبرد مقاصد توسعه ای کشور است. وی ادامه داد: ما اعتقاد داریم اگر دولت بخواهد توسعه را تجربه کند بایستی از بدنه بخش خصوصی استفاده کند و منظور از بدنه بخش خصوصی بنگاهها نیستند، بلکه تجربه ای است که در مجموعه تشکل های خصوصی تجمیع شده است.

وی افزود: ما می توانیم روی تجربه سالیان سال فعالیت بخش خصوصی حساب کنیم اگر 60 فعال اقتصادی بخش خصوصی را که هر کدام 40 سال تجربه دارند در نظر بگیریم 2400 سال تجربه گران سنگ داریم که  برای کشور یک ثروت و سرمایه ملی محسوب می شود.

بهرامن در پاسخ به این سوال که چرا دولت از این تجربه استفاده نمی کند گفت: باید بپذیریم که دیدگاه دولت یک اقتصاد دولتی است و بودجه اش را بر اساس دلارهای نفتی تنظیم می کند. سالها استفاده از پول بی درد سر نفت باعث شده دولت ها لزومی به تقویت اقتصاد غیر نفتی نبینند و نیازی به بخش خصوصی نداشته باشند. به گفته این فعال بخش خصوصی طبق آمار درامدهای نفتی ما نسبت به ده سال قبل کاهش پیدا کرده و پیش بینی می شود که دیگر افزایش چشمگیری در نفت را مانند آنچه در اوخر دهه هشتاد تجربه کردیم رخ نخواهد داد. به همین دلیل دولت باید در سیاست گزاریهای اقتصادی خود تجدید نظر کند و نظام اقتصادی را با آنچه در دنیا اتفاق می افتد تطبیق دهد. دولت ناچار است از پتانسیل های بخش خصوصی استفاده کند تا مزیت هایی مثل معدن، کشاورزی و پتروشیمی را جایگزین اقتصاد متکی به نفت و خام فروشی کند.

وی افزود: در بخش سرمایه گذاری خارجی نیز بخش خصوصی توانایی بالقوه دارد. ما می توانیم سرمایه گذار و تکنولوژی وارد کنیم به شرطی که دولت بستر فعالیت را برایمان فراهم کند. به گفته وی در آینده ای نه چندان دور نیاز مبرم به حضور در عرصه بین الملل داریم هرچند در حال حاضر نیز در این عرصه به خاطر تحریم عقب افتاده ایم برای همین دولت اهرم بخش خصوصی برای ارتباط با دنیا را نباید نادیده بگیرد.

بهرامن به جمعیت جوان در سن اشتغال اشاره کرد و گفت: بخش عمده ای از جمعیت هشتاد میلیونی ما نیاز به کار دارند و ضروری است که در این خصوص برنامه ریزی شود. هیچکس نمیتواند توان اشتغالزایی بخش خصوصی و صنایع کوچک و متوسط را انکار کند. این مهم جز با برنامه ریزی صحیح و ایجاد سرمایه های نو در اقتصاد قطعا دست یافتنی نیست.

محمدرضا بهرامن دلیل تعلل دولت در اجرای برنامه های مهمی مثل تک نرخی شدن ارز و ... را عدم ارتباط موثر دولت با مردم عنوان کرد و گفت: وقتی سیاست دولت بر پایه جریانهای سیاسی شکل می گیرد جامعه را با جریانهایی که در درون آن اتفاق می افتد آشنا نمی کند .قاعدتا دلیل این امر نگرانی دولت از عکس العمل و شوک جامعه نسبت به تصمیمات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی است. خصوصا در مسائل اقتصادی ارتباط موثری بین مردم و اقتصاد به لحاظ اطلاعات وجود ندارد.

وی ادامه داد: ما فعالان اقتصادی و نیز دانشگاهیان و متخصصین اقتصادی اعتقاد داریم با صحبت کردن با مردم و شفاف سازی و روشن کردن مسائل اقتصادی می شود بسیاری از نگرانی ها و احتمال عکس العمل و شوک جامعه را کاهش داد.خصوصا در شش ماه گذشته دولت می توانست مردم را با واقعیات اقتصادی و دلایل تصمیم های خود و عواقب آن آشنا کند.ارتباط رسانه ای در همه ابعاد مهم است و در همه جای دنیا به آن توجه خاص می شود.من معتقدم باید مردم را در جریان تصمیم گیریهای اقتصادی قرار دهیم تا آگاه شوند و در اجرایی شدن سیاست های اقتصادی دولت شریک شده و همراهی کنند.