سرمایه اجتماعی از مسائل ۱۰۰ سال اخیر ایران است... از زمان پیدایش دولت مدرن، سرمایه اجتماعی نیز در ایران به‌عنوان موضوع جدی مطرح بوده است... سرمایه اجتماعی نخستین‌بار از سال ۱۹۱۶ میلادی توسط یکی از معلمان مدارس آمریکایی مطرح شد. حدود ۶۰ سال کسی به این مفهوم توجه نکرد تا این‌که در دهه ۶۰ میلادی جامعه‌شناسان به این موضوع توجه کردند و به‌تدریج این موضوع در دانشگاه‌ها مطرح شد و شاهد نگارش مقاله‌های مختلف در این حوزه شدیم....از دهه ۹۰ میلادی نیز اقتصاددانان به اهمیت موضوع سرمایه اجتماعی پی بردند و متوجه شدند که از میان سه موضوع اقتصاد، انسان و اجتماع، سرمایه اجتماعی یک اصل اساسی محسوب می‌شود.

از دهه ۱۳۸۰ بود که در ایران نیز به موضوع سرمایه اجتماعی اهمیت داده شد... محسن رنانی از پدیدآورندگان کتاب معتقد است که دانشگاهیان سرزمین ایران ماموریت به پیش راندن مرز دانش جهانی را بر عهده ندارند. کسی می‌تواند این ماموریت را انجام دهد که در فضای کشورهایی که به سرمایه اجتماعی اهمیت می‌دهند، زندگی کرده باشد متولیان و مسوولان این مرز و بوم (ایران) می‌توانند مرز دانش کشور را در سطح آکادمیک ارتقا دهند و فارغ‌التحصیلانی تربیت کنند که دانش آکادمیک ایران را پیش ببرند و همچنین دانش عمومی سیاستمداران کشور و عامه مردم در حوزه سرمایه اجتماعی را افزایش دهند.

خوشبختانه امروز سرمایه اجتماعی در سطح سیاست‌گذاری‌ مطرح شده است و در حوزه‌های علوم اجتماعی نیز شاهد پایان‌نامه‌ها و مقاله‌های مربوط به سرمایه اجتماعی هستیم. امروز همت اقتصاددانان در این عرصه نتیجه‌بخش بوده است. به ‌گونه‌ای که این افراد نقش عظیمی در ترویج سرمایه اجتماعی داشته‌اند. کتاب «چرخه‌های افول اخلاق و اقتصاد ـ سرمایه‌های اجتماعی و توسعه در ایران» که حاصل تلاش‌های فکری محسن رنانی و رزیتا مویدفر است، به مخاطبان می‌آموزد که با وجود ماشین‌آلات و سرمایه اقتصادی به تنهایی، جامعه رشد نمی‌کند. همچنین می‌آموزد که وقتی سرمایه اجتماعی فراهم باشد، هزینه‌های سرمایه‌گذاری و مدیریت کاهش می‌یابند... وقتی سرمایه اجتماعی در کشور کم شود، هزینه‌ها افزایش می‌یابند و زمینه‌های تخریب سرمایه‌های نمادین کشور فراهم می‌شود. بنابراین، ملتی که سرمایه‌‌های نمادین خود را تخریب می‌کند نباید حرف از توسعه بزند.