یک سال از زمانی که ترامپ از توافق هسته ای ایران و 6 قدرت بزرگ جهان خارج شد می گذرد. در این مدت دولت آمریکا تلاش خود را کرده تا سخت ترین تحریم ها را علیه تهران اعمال کند. در مرحله اول که با تحریم نفت آغاز شد ترامپ به 8 کشور مهم که در مجموع یک میلیون بشکه درروز نفت از ایران می خریدند یک مهلت 6 ماهه داد اما در دور جدید این معافیت را لغو کرده است.

در حوزه های بانکی و پولی هم از قبل هرگونه معامله دلاری را تحریم کرده بود. حالا در بخش فولاد و فلزات غیرآهنی ورود کرده و پیش بینی می شود صنعت پتروشیمی را نیز تحریم کند.

ترامپ معتقد است این سیاست ها می توانند ایران را دچار چالش های اقتصادی کنند و البته به اهدافی که آمریکا از تهران انتظار دارد نزدیک کنند.

در این ارتباط چارلز فرگوسن نظریه پرداز اقتصاد سیاسی در نشستی به بررسی میزان موفقیت این تحریم ها برای اهداف مذکور پرداخته و معتقد است شاید باعث فشار بر اقتصاد ایران شود اما آمریکا را به اهداف خود نمی رساند.

پایگاه تحلیلی آمریکایی theatlantic در این رابطه به نقل از فرگوسن می نویسد این تحریم ها بار دیگر باعث می شود اقتصاد ایران وارد یک دوره رکود تورمی شود و یا پول ملی ارزش خود را لااقل به میزان یک سوم از دست دهد یا صادرات نفت کاهش یافته و درآمدهای ارزی دولت را تحت الشعاع قرار دهد.

همچنین مشکلاتی در حوزه تامین غذا و دارو ایجاد خواهد شد و عدم دسترسی به نظام مالی جهان باعث می شود تا مشکلاتی در حوزه انسانی ایجاد شود. اما با تمام این اوضاع هیچ نشانه ای وجود ندارد که ایران بخواهد پشت میز مذاکره با آمریکا بنشیند و به خواسته های آن تن دهد.

هیچ نشانه ای هم وجود ندارد که مشکلات اقتصادی باعث ناامنی داخلی شده باشد زیرا دولت با تمام توان در تلاش است تا کمبودهای بازار را پر کند.

به گفته فرگوسن به سه دلیل این سیاست نمی تواند پیروز باشد نخست آن که تهران تیم ترامپ را تیمی از هم گسیخته و متزلزل می داند که در تلاشند تا با تحریم های اقتصادی نظام را متزلزل و بی ثبات کند اما ایران در تلاش است تا با مقاوت شرایط را برای ثبات مهیا کند.

ایران در چهار دهه گذشته همواره در محاصره های اقتصادی بوده و به عنوان مثال در دوره جنگ ایران و عراق نیمی از درامد نفتی خود را از دست داد اما با نیم دیگر هزینه های کشور را تامین کرده و جنگ را نیز ادامه داد.

در فاصله 2012 به بعد نیز با تحریم های بین المللی روبرو شد و فروش نفتش به کمترین رقم رسید و در همین دوران ایرانی ها یاد گرفته اند که چگونه تحریم ها را پشت سر بگذارند.

نکته دوم این که ایران هیچ گاه اعلام نکرده حاضر به گفتگو نیست و حتی اثبات کرده که به همه تعهداتی که در جریان مذاکرات می دهد پایبند است. اما حاضر به مذاکره با کشوری که به تعهدات خود عمل نمی کند نیست و شروط امریکا را قبول ندارد. ایران در جنگ با عراق مذاکره کرده و نهایتا به مصالحه منتهی شد. در سال 2012 وارد مذاکره شد و برجام حاصل شد و اگر قرار باشد روزی بر اساس منافع ملی خود مذاکره کند این کار را خواهد کرد اما نه با شرایط تحمیلی.

نکته سوم این که ایران دست بالا را در اختیار دارد. هم اکنون ایران هر زمان اراده کند می تواند به فعالیت های هسته ای خود بازگردد و مسئول ان به گفته مکرون رییس جمهور فرانسه شخص آمریکا است.