به گزارش اکونومیست، دولت‌ها برای بالا بردن روحیه ملی و بهره بردن از افتخارآفرینی ورزشکاران خود به دنبال رمزگشایی از موفقیت‌های المپیک هستند. یکی از این رموز به طور حتم، داشتن جمعیت زیاد است که یک مزیت محسوب می‌شود. کشورهایی که تعداد جمعیت بیشتری دارند، به احتمال بیشتری از افرادی برخوردارند که توانایی‌های استثنایی دارند. اما اگر کشوری نتواند از موهبت نیروی انسانی خودش بهره ببرد، تعداد جمعیت دیگر اهمیتی ندارد. در سال 2012 هند که دومین کشور پرجمعیت دنیا است، تنها شش مدال برد که هیچ یک طلا نبود. نیوزیلند تنها با 4 میلیون جمعیت 13 مدال برد. تحلیلی که در سال 2008 انجام شده می‌گوید با این که هند پرجمعیت است، اما منبع المپیکی‌های بالقوه این کشور بسیار محدود است. در مناطقی که درگیر فقر، بیماری و سوء تغذیه هستند، مردم برای سالم ماندن تقلا می‌کنند، چه برسد به این که قهرمان ورزشی شوند.

کشورهای ثروتمند جمعیت سالم‌تر و منابع بیشتری برای اختصاص دادن به ورزش دارند. در سال 2000 وقتی تولید ناخالص داخلی (GDP) سرانه چین (بر حسب قدرت خرید) کمتر از 4 هزار دلار بود، این کشور 58 مدال برد. در سال 2012 GDP سرانه چین چهار برابر شد و تعداد مدال‌ها به 88 افزایش یافت. در واقع، در مقاله‌ای که در سال 2004 منتشر شد، اندرو برنارد از دانشگاه دارتموث و مگان باس از دانشگاه نورث‌وسترن به این نتیجه رسیدند از آنجایی که تعداد جمعیت و GDP سرانه اثرات یکسانی بر تعداد مدال‌ها دارند، GDP کل می‌تواند معیار خوبی برای پیش‌بینی نسبی تعداد مدال‌های یک کشور باشد. نمودار زیر این موضوع را به خوبی نشان می‌دهد.

البته این آمار برای موفقیت کشورهای ثروتمند یا فقیر در المپیک کاربردی ندارد (همان‌طور که پیروزی در المپیک کمترین اهمیت را برای کاهش فقر و بهبود بهداشت دارد). اما در حالی که برخی کشورها به طور چشمگیری عملکردی پایین‌تر از توانایی‌های اقتصادی خود دارند، برخی دیگر برعکس عمل می‌کنند. در میان دیگر کشورهای ثروتمند، توجه زیادی روی جزییات سیاست صنعتی المپیک متمرکز شده است.

به نظر می‌رسد صرف هزینه راه حل این مشکل است. در بریتانیا، سرمایه‌گذاری روی ورزشکاران بین سال 2000 تا 2012 تقریبا پنج برابر شده و از 50 میلیون پوند به بیش از 250 میلیون پوند رسیده است. تعداد مدال‌ها نیز متناسب با این رقم افزایش یافته است. البته میزبانی المپیک هم مزیت موقتی برای این کشور داشته، به طوری که در المپیک 2012 لندن تعداد مدال‌های بریتانیا نسبت به سال 2008 با افزایش 40 درصدی مواجه بود که البته بریتانیا برای برگزاری این مسابقات 9 میلیارد پوند هزینه کرده بود.

هدفمند کردن دقیق هزینه‌ نیز می‌تواند مفید باشد. برنامه‌های توسعه ورزشکاران، یعنی شناسایی برندگان آینده و در نظر گرفتن مربیان خوب، تجهیزات و هزینه‌های زندگی برای آنها در این راستا ضروری است. کشورها همچنین می‌توانند در مورد ورزش‌هایی که در آن تخصص دارند، انتخاب استراتژیک داشته باشند.