سید مسعود آریادوست: به گفته مجیدرضا حریری، رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین مهمترین مزیت برای ما در پیوستن به اوراسیا، صادرات کالاهای تولیدی بدون هیچ گونه محدودیت و واردات مواد اولیه بدون تعرفه است.

به گفته وی هر دو طرف در این پیمان‌ها ضمن چانه‌زنی در پی بیشترین منفعت خواهند بود. به طور اخص در حوزه اوراسیا، خطر چندانی حس نمی‌کنیم؛ چرا که کشورهای حوزه اوراسیا عموما صادرکننده کالاهای نهایی محسوب نمی‎شوند. ارمنستان، روسیه، قزاقستان و بلاروس کالاهای مصرفی ساخته شده‌ای ندارند تا بازار ما را تحت تاثیر قرار دهند.

حریری گفت: فارغ از تحریم‌ها یا شرایطی که در اقتصاد با آن درگیر هستیم، ما همیشه از یک موضوع عمده در بحث تجارت فرامرزی، در عذاب بوده‌ایم؛ اینکه عزم لازم برای پیوستن به پیمان‌های دوجانبه و یا چند جانبه بین‌المللی را نداشته‌ایم. سابقه تاریخی نشان می‌دهد که اراده‌ای محکم جهت پیوستن به هیچ پیمان تجاری دو یا چند جانبه و یا در سازمان‌های تجاری جهانی، از سوی کشور ما در گذشته وجود نداشته است. به عنوان مثال درست است که برای پیوستن به WTO درخواست‌هایی داشته‎ایم، اما همیشه در بخش بزرگی از بدنه و  سیاستگذاری فعالیت اقتصادی ما، مقاومتی وجود دارد که نهایتا استعداد و توانایی مبادله بدون تعرفه یا با تعرفه‌ی پایین را با کشورهای دیگر داریم یا خیر؟

وی ادامه داد: در طی فرایندی 40 ساله ضمن شعار حمایت از تولید، نوعی از فعالیت تولیدی در کشور ایجاد شده که به واسطه آن هیچگاه به صورت جدی وارد مبادله تجاری جهانی نشده‌ایم. ما همیشه تعرفه‌هایی را برای کالای ساخته شده جهت ورود به کشور داشته‌ایم که بالاترین تعریفه‌ها در دنیا محسوب می‌شوند. در نتیجه عزمی جدی لازم است تا این سدها شکسته شوند و با کشورهایی که با ما ارتباط دارند، قراردادهای تجارتِ آزاد نوشته و در پیمان‌هایی مثل همین پیمان اوراسیا بتوانیم عضو شویم.

رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین با اشاره به منافع پیمان‌های چند جانبه تجاری با کشورهای دیگر ابراز داشت: ضمن پیمان‌های تجاری چند جانبه با کشورها، اینگونه نیست که فقط یک طرف از این معامله سود ببرد؛ در چنین پیمان‌هایی، سود هر دو طرف لحاظ خواهد شد. لذا فرصت‌هایی نیز در بازار ما برای طرف مقابل به وجود خواهد آمد. به همین جهت باید یاد بگیریم و تمرین کنیم تا ضمن رعایت حداقل ممانعت‌های تجاری، به قافله تجارت جهانی بپیوندیم.

این فعال اقتصادی با اشاره به صادرات به کشورهای اوراسیا ادامه داد: ما اگر بتوانیم از این فرصت درست استفاده کنیم، امکان صادرات و فروش کالاهای مصرفی به این کشورها را داریم. هر چند که موضوعات مهمی در این راه وجود دارد. به عنوان نمونه شکل تولید در کشور ما اجازه نمی‌دهد که بیشترین بهره را از این فضا ببریم؛ چراکه در ایران، تولید جهت امر صادرات، فاقد تعریف مشخصی است. عموما تولید در ایران جهت مصرف داخلی صورت می‌گیرد. چنین فرصت‌هایی در نهایت تمرینی محسوب می‎شوند که در بازارهای جهانی بتوانیم وارد رقابت شویم.

حریری افزود: قاعدتا غیر از بازار عراق و افغانستان، نتوانسته‌ایم به سایر کشورها کالای ساخته شده‌ای بفروشیم. صادرات ما عموما در فرش، صنایع دستی، پسته و چند قلم کالای سنتی دیگر خلاصه شده است. در تولید و فروش کالاهای صنعتی قدرت بالایی در بازارهای جهانی نداشته‌ایم؛ چراکه رقبای ما قدرت بیشتری دارند. در کیفیت کالاهای تولید و همچنین قیمت نهایی جهت صادرات به بازارهای بین‌المللی، فاقد توان رقابتی لازم هستیم. حدود 80 درصد از صادرات غیر نفتی کشور را گاز و میعانات و پتروشیمی تشکیل می‌دهد. در صنایع سنگین البته وضعیتی بهتری داریم. باید به سمت تولید و فروش کالاهای مصرفی برویم. پیمان اوراسیا می‌تواند فرصت تازه‌ای را برای این امر به وجود آورد.