ایجاد قطب سوم خودروسازی با اتکا به سرمایه و مدیریت بخش خصوصی از سال های پیش مطرح شده است. بخش خصوصی اکنون در تولید خودروهای تجاری و سنگین با درصد بالاتر و خودروهای سواری با درصد پایین تر فعالیت می کند و مسئله ورود بخش خصوصی به صنعت خودروسازی نکته تازه ای نیست. درواقع نیاز امروز این است که خودروسازی ها به ویژه خودروسازهای بخش خصوصی با اتکا به سرمایه و توانمندی مجموعه شان و در همکاری مشترک با خودروسازان صاحب نام بین المللی به سطحی از تیراژ در تولید خودرو و تنوع برسند که انحصار موجود در بازار شکل رقابت به خود بگیرد.  به عنوان یک کارشناس فکر می کنم که بضاعت ایجاد قطب سوم خودروسازی در بخش خصوصی وجود دارد.

البته قطب هم از نظر من یک مفهوم نسبی است و نمی توان آن را با خط و مرز مشخصی شناخت. مهم سهم از تولید و قطعه سازی است و اینکه هر یک از خودروسازان از منظر کمیت و کیفیت تولید با یکدیگر رقابت کنند و از دل این رقابت است که شاخص هایی چون تنوع در تولید، جلب رضایت مشتریان، خدمات پس از فروش، کیفیت مصرف سوخت و کاهش میزان آلایندگی بهبود پیدا می کند.

هم اکنون دو تا سه گروه کارآمد در بخش خصوصی داریم که می توانند به قطب سوم خودروسازی در ایران را راه بیندازند و همانطور که اشاره کردم این گروه ها در بازار تولید خودروهای سبک و سواری سهمی اندک یعنی نزدیک به 10 درصد از تولید را دارند. از منظر حضور بخش خصوصی در تولید خودرو هیچ محدودیتی وجود ندارد. وزارت صنعت از نظر صدور مجوزها و پشتیبانی ها و سیاست گذاری تمایزی بین خودروسازان قائل نیست. روش های ما روشن، شفاف و برای همه قابل رصد است. امروز از نظر قانون تجارت هم دو قطب دیگر خودروسازی در ایران  خصوصی است و سهم دولت از آن ها به زیر 20 درصد می رسد. صرفا ابعاد واندازه اقتصادی صنعت خودرو باعث شده دولت در زمینه همکاری مشترک این صنعت با برندهای خارجی نقش حمایتی ایفا کند. این باعث شده  اینطور به نظر می رسد که صنعت خودرو وابسته به دولت است اما درواقع سیاست گذار تفکیکی بین صنایع قائل نشده است.

منبع: اتاق تهران